ارزهای دیجیتال مثل بیت کوین، اتریوم، لایت کوین و …. نوعی پول دیجیتال هستند با این تفاوت که نظارت، کنترل و انتقال آنها توسط بانک صورت نمیگیرد و تمام این فرایندها را خود مردم انجام میدهند، به همین دلیل است که به آن شبکه غیرمتمرکزمیگویند. این شبکهها برای ادامهی کار خود، به افرادی در سراسر دنیا نیاز دارند که کار بانک را انجام دهند. به این صورت که با داشتن کامپیوترهایی خاص به نام ماینر، تراکنشها و یا نقل و انتقالات ارزهای دیجیتال را پردازش کنند و در صورت تایید شدن تراکنشها آنها را درجایی به نام بلاکچین، ثبت کنند و سپس به سراغ پردازش تراکنشهای بعدی بروند.
پس ماینرها کار بانک را انجام میدهند، در نتیجه کارمزدی هم که برای انتقال ارز دیجیتال در نظر گرفته شده به ماینرها داده میشود. این کارمزد در قالب ارزهای دیجیتال است. میزان کارمزد دریافتی ماینرها به توان پردازشی یا به اصطلاح هش ریت آنها بستگی دارد، برای مثال کامپیوتری که cpu آن cori7 و رم آن ۱۶ گیگابایت باشد، قدرت پردازشی بیشتری نسبت به کامپیوتری با cpu از مدل cori3 و رم ۴ گیگابایت، دارد. در ماینرها هشریت تعیین کننده توان پردازشی است، میزان قدرت ماینرها بر اساس مقدار هشی که در هر ثانیه محاسبه میکنند مشخص میشود و به آن هشریت میگویند. واحد سنجیدن هشریت، تراهش در ثانیه است.
هرچقدر ماینر قدرتمندتر باشد محاسبات بیشتری انجام میدهد و در نتیجه کارمزد بیشتری دریافت میکند. علاوه بر کارمزد انتقال، پاداشی هم برای ماینرها درنظر گرفته شده است، این پاداش به ماینر یا مجموعهای از ماینرهایی(استخر) داده میشود که بتوانند تراکنشی را قبل از بقیه ماینرها تائید کنند. پاداش نیز همانند کارمزد به صورت ارز دیجیتال هست ولی تفاوت آن با کارمزد در این است که ارزهای دیجیتال آن، از قبل وجود نداشتهاند و در همان لحظه تولید شده و سپس به ماینر داده میشوند. به همین دلیل است که کلمه ماینینگ یا استخراج را برای این فرایند در نظر گرفته اند.
منظور از استخراج فرآیندی است که طی آن تراکنشهای انجام شده در شبکه توسط ماینرها تایید و پردازش میشوند و به عنوان پاداش از شبکه به صورت ارز دیجیتال پاداش دریافت میکنند.
ارزهای رایج کشورها را دولتها چاپ میکنند، در حالیکه تقریبا همه ارزهای دیجیتال توسط کامپیوترها، سرورها و دستگاههای استخراج ارز تولید میشوند.